हाम्रै घरमा सेल्टर बनाएर बस्ने कामरेडहरुले भारतिय सेनामा कार्यरत हाम्रा बुबाको भारतिय गणतंत्र दिवसमा भारतिय राजधानी देल्हीको परेडमा खिचिएका आर्मीका फोटाहरु देखाउदै “केही समयमा हाम्रा पनि यस्तै लालसेनाहरुले गर्याम गर्याम सहर मा कवाज खेल्नेछन” ,
म तिनका कुरा सुन्दै मुख मिठ्याउथेँ । र उनिहरु थप्थे “हामी गोर्खा भर्ती तुरुन्तै रोक्ने छौ” म मख्ख हुन्थेँ – त्यो बेला नया कक्षा चढेपछी जोहो गरिने किताबलाई गाता (कभर) हाल्न ल्याईएका चाईनिज म्यागाजिनमा देखीने रहर लाग्दा रंगीन फोटाहरुमा हरेक नागरिकले एउटै पोशाक लगाउने , एउटै क्याम्पमा मिलेर बस्ने , एउटै ‘मेस’ मा पकाएको बराबर बाँडेर खाने कुरा गर्दा यो पो हो त व्यवस्था भनेर जसरी पनि देश त कम्निस्ट कै हुन पर्ने रहेछ भन्दै कल्पना गर्थेँ
– म्याक्सिम गोर्कीको ‘आमा’ पढेपछीको म मा आएको परिवर्तन , रुसको कम्युनिस्ट इतिहास , चीनको इतिहास र माओत्से तुङ, बुझ्दै गएपछी जुर्मुराएका मेरा सपनाहरुलाई कहिल्यै भुल्न नदिने म – मोदनाथ प्रश्रितका मानव, गोलघरको सन्देश, सहनशीला शुसीला, देवासुर संग्राम, जस्ता किताब पढ्न पाए होमवर्क नै नगर्ने म – राष्ट्रीय पंचायत सदस्यको निर्वाचनमा जनपक्षिय सदस्यहरु , पद्मरत्न तुलाधर, रूपचन्द्र विस्ट, सोमनाथ अघिकारी प्यासी, जागृत प्रसाद भेटुवालहरु निर्वाचित हुदाँ हर्षित हुदै मुस्किल ले उनिहरुले पाउने शून्य समयमा बोलेका कुराहरु कण्ठस्थ पार्ने म – कम्निस्ट आयो भने भारतले पेन्सन दिन्न रे बन्दै कम्निस्टको पछाडी हिड्न हुन्न भनेर बाले भन्दा पनि बाको कुरा कहिल्यै नसुन्ने म – रुसमा लेलीनका शालिकहरु भत्काएका समाचारहरु ‘विश्व घट्ना’ मा दुर्गानाथ शर्माले दोहोराई तेहराई वाचन गर्दा टिभी नै फोर्दींऊँ जस्तो लाग्ने म – संसारका जुनै देशमा पनि कम्निस्टले नेतृत्व लियो रे भन्दा पनि मनमनै ख़ुशी हुने म – पेरु, भेनेजुयला, क्यूबा , रुस तथा चीन जस्ता कम्युनिस्ट सरकार भएका देशहरु आफ्नै सहोदर दाज्युभाईहरु हुन जस्तै लागेर ती देशप्रति आँखा चिम्लेर समर्थन गर्ने म – बामपन्थी नेताहरुलाई राती राती एउटा गाउबाट अर्को गाँउमा पुर्याउदा हाम्रा भविश्य यिनैले बनाउने हुन भन्दै इश्वरीय भक्तिभाव गर्ने म,
– २०४५ को जनआन्दोलनमा आफ्नै स्कुलका शिक्षकहरुसंग आन्दोलनलाई समर्थन गर्न स्कुल बन्द गर्न दबाव दिदैँ झगड़ा गर्ने म – पञ्चायतको विरुद्धमा जवरजस्ती पुरै स्कुलका साथीहरुलाई जुलुसमा भाग लिन हिडेर बजारसम्म ल्याउने म – २०४५ फाल्गुणमा आफ्नै स्कुलका शिक्षकलाई स्कुल भित्रै प्रहरी आएर गिरफ़्तार गर्दा विरोध गर्दा दर्हो प्रहरीको बेतको लौरीको डाम भेटेको म – पृथिवी नारायण क्याम्पसमा विद्यार्थी आन्दोलनका बेला साथीहरुसंग झोलामा गण्डकीका ढुङगा बोकेर पुलिसलाई लखट्दै सिमलको बोटको उकालो सम्म पर्याउने म – स्वबियु को निर्वाचनमा तत्कालिन मण्डलेहरुको कुटाई को परवाह नगरी विध्यार्थी नेताहरुलाई सुरक्षा दिने म – पंचायत विरुद्ध राती राती पढ्न छोडेर गाँउ गाँउ मा राँके जुलुस निकालने र तत्कालिन पञ्च भनिएकाहरुको निशानामा परेपनि कुनै चिन्ता नमान्ने म – मदन भण्डारी लगायतका नेताहरुको भाषण सुन्न जानको लागी चार दिन पहिले देखी घाँस थपेर काट्दै स्टक राखेर कवडहल लखरलखर हिडेर आउने र भोकभोकै भाषण सुनेर अघाएको महसुस गर्ने म,
– २०४६ को जनआन्दोलन पछीको बहुदलिय प्रजातन्त्र आएको ख़ुशीयाली संसारै जितेको जस्तो रमाउने म – आफ्नो पार्टी र नेताहरुको बारेमा कसैले नकारात्मक कुरा गरेपनि ठाडै प्रतिकार गर्दै बचाव गर्ने म – गाँउमा आफ्नै घरको धुरीमा हँसिया र हतौडाको झण्डा फरफर गरेको हेरेर मख्ख पर्ने म – गाँउमा भएका दलितहरु र निमुखाहरुलाई कम्निस्टलाई जिताएपछी सबै कुरा समान हुन्छ कोही धनि र ग़रीब होईन्न भन्दै सम्झाउदै यिनीहरुको मनमा पनि सपना देख्न सिकाउने म – मनमोहन अधिकारी प्रधानमंत्री हुदा जीवनमा पहिलो पटक आफ्नै पैसाले वियर खोलेर हर्षोंल्लास मनाउने म – आफ्नै विवाह को दिन मदन भण्डारी र जीवराज आश्रितको दासढुङ्गामा मृत्यु भएको खवर सुनेर रुँदै अन्मिएको म – बामपन्थीको नौ महीने कार्यकालमा ल्याईएका आफ्नो गाँउ आफै बनाउ जस्ता लोकप्रिय कार्यक्रमहरु तत्कालिन अर्थमन्त्री भरतमोहन अधिकारीले घोषणा गर्दा ख़ुशीले आँखा रसाउने म – नेताहरुले भनेका हरेक कुराहरुलाई पुनर्विचार नगरीकनै सही थाप्दै भजन गाउदै हिड्ने पनि म – नेपालमा हुदा सम्म बाआमासंग मागेर भएपनि लेवी तिर्न कहिल्यै नछुटाएको म, – अन्तमा इश्वरसंग एकपटक नेपालमा बामपन्थीहरुको सहज बहुमतको सरकार आईदिओस भनेर हरेक साँझ बिहान प्राथना गर्ने म,,
……………., तर आज नेपालको बामपन्थी राजनैतिक आकाशमा मडारिएको कालों बादल र हामीले नै देवत्वकरण गरेका बामपन्थी नेतृत्वको नकचरो व्यवहार ,माथी देखी तलसम्म भ्रष्टाचारमा चुर्लुम्म डुबेका नेता देखी कार्यकर्ता, बहुरङ्गी चरित्र, लुछाचुँडीको खेल, एकआपस मा अविश्वास , खुट्टा तानातान, एकले अर्कालाई तेजोवध गर्ने होडबाजी, सत्ताको निम्ती जेपनि गर्न पछी नपर्ने हरकत, झुटको खेती गर्न माहिर, पदकों निम्ती आमापनि बन्धक राख्न अवस्था आउदा फेरी बामपन्थी भएकोमा तिमीहरुलाई कतै लाज मान्न नपर्ने? अहिलेको यस्तो कोरोना को कहरले संसार त्राहि त्राहि बनाएको बेलामा पनि तिमीहरुलाई सत्ता र शक्तिको लागी खुल्लमखुल्ला पुरै नाङ्गै नाच्दा पनि लाज नमाने हुने ? अनि तिमीहरु ले जे जे भन्यौ त्यही त्यही मानेर मनमा तिम्रो र पार्टीको चिन्ता मानीरहने बबुरो मैले लाज मान्न पर्ने ? ….सबैको जय होस्
